Rüya

Her gün sabah oluyor, her gün akşam olmuyor. Ben hep sabahlarda kalıyorum.
Zor geçiyor zaman. Ya da geçmiyor, bilmiyorum. 
Hiçbir şey yakın değil. Ben bile uzağım kendime. 
Şiirler, şarkılar sessiz, romanlar susmuyor.
Yani hiçbir şey olması gerektiği gibi değil.

Hayaller uçup gitmiş, gelecek gelmekten vazgeçmiş, yakınlar gözümde büyüyor.
Uyku bile fayda etmiyor.
"Bir rüya gördüm, içinde sen" diye başlıyor ya şarkı, günüm öyle başlıyor bugün.
Sarılmaktan kollarım ağrımış bir şekilde uyanıyorum.
Yüksek bir binanın en tepesinde ben aşağı baktıkça sen "Bana güven, korkma" deyince bir aşağı bakıyorum bir sana.
Ve sana güveniyorum.
Sıkı sıkı sarılıyorum.
Elim kalbinde, atışını dinliyorum.

Bir kız bir erkek çocuk çıkıyor karşımıza.
Gülüyorlar halimize.
Biz de başlıyoruz gülmeye.
Ama sonra yine ayrılıyoruz.
Zorunda kalıyoruz.

Sonra uyanıyorum. 
Karanlık.
Gözüm seni arıyor, göremiyorum.
Bu kadar yakınken gitmiş olamaz diyorum.
O anı tekrar yaşamak için gözümü kapatıyorum.
İmkansız.
Bir dahası yok.

Karanlığa söz geçmez biliyorum.
Hem rüyaların da tersi çıkar zaten.
Kalkıyorum.
Gördüğüm rüyayı 'hayırdır inşallah' diye diye bu saate kadar düşünüyorum.
Şarkıyı mırıldana mırıldana sokaklarda yürüyorum.
Yine aynı yere geliyorum.
O binanın en tepesine.