25 Mart 2013

Özlemek Ömür Boyu



Zaman zaman özler insan. Durup durup özler. 
Hiç aklında yokken özler. Unuttuysa da özler. 
Özlemek istemese de özler.

Sabah kahvesini yudumlayışında, öğle yemeği vakti yaklaştığında, akşamüstü güneşin batışına kadeh kaldırırken, akşam yemeği hazır olmak üzereyken ve gece uyumaya yakın mumların kokusunda kaybolmuşken...
Yani zamansız özlerken bile zamanında özler insan. 
Anında özler, ertelemez hiçbir zaman.

Hiç ummadık zamanda kokusunu duyar. Etrafına bakar, özler.
Söylediği kelimeleri başkasından duyunca, sesini duyar daha çok özler.
Hayallerinde onun dolduracağı yerlerin boşluğunu düşündükçe özlemin kollarından tutar ama ne bırakabilir ne de sımsıkı sarılabilir bir kez daha.
İmkansızın şarkısı artık yazılmışsa, aslında en fazla o zaman özler.

Karşısında dimdik dikilen özlemine bakar sadece. O mu gerçek, ben miyim? diye.

0 yorum:

Yorum Gönder