Olduramadım

Olduramadım. 
Boşuna koşmanın insanı sadece yoracağını farkettim, durdum derin bir nefes aldım. 
Baktımki kumdan kaleleri denizin kıyısına yapmak mümkün değil, vazgeçtim. 
Beklenti içine girmedim ama belkilerle bekledim. İstemekle de olmayacağını anladım. 
İnanmanın başarmaya faydasının olmadığının kanaatine vardım. 
Ne kadar cesaretli olduğumu, kalbimi elime almak üzereyken farkettim, hemen yerine bıraktım.
Sonra bir baktım hayatı garantiye almak diye bir şey yokmuş. 
Meğer baht denilen şey senin elinde değil, ayaklarının altındaymış. 
Kimse seni tahtına durup dururken oturtmazmış. 
Yürürken arkanda bıraktığın izlermiş hayallerin, dönüp baktıkça ne kadar uzaklaştığını farketmekmiş kaderin. 
Aşkın masallardaki gibi olduğuna inanmakmış en büyük hatan ve bazı doğrular insanı yanlışlara sevkedermiş. 
Gözünde büyütmemek için içinde duygular beslememen  lazımmış. 
Değerle eder arasında dünyalar kadar fark varmış. 
Yedekte olmak senin elindeymiş, asıl olmanda onun. 
Şarkılar canını yakıp, şiirler içini acıtırmış. Biraz sessizlik hepsinin ilacıymış.
Her defasında bile bile atlamakmış ateşe, kendini yakmakmış. 
Gidersen gelirmişsin, gelmeden gidemezmişsin. O istemezse olmazmış. İnat etmenin anlamı yokmuş.
Ne yapsın, kalbinde aşk yoksa elinden bir şey gelmezmiş. 
Sen gelmezmişsin. 
Ben de gidermişim.