Sözyaşlarım...

Denizin ortasında kalmış bir sandal, gökyüzüne karışan bir balon, kalabalığın içinde kaybolmuş bir çocuk...
 Hepsinin yalnızlığı kendine.

Ne ifade edilebilir, ne anlaşılabilir, ne de hissedilebilir.

Anlatsan anlatılmaz, yaşayan bilir denir.

Söz biter,

Zaten bazen anlatmaya diliniz varmaz, sizin yerinize gözleriniz konuşur.

İşte o zaman gözyaşlarınız roman yazar, yanaklarınızdan okunur.

Kelimelerin sessiz kaldığı, yanaklarınızdan akan o anlara yazdım ben bu yazıyı. 

Hiç seslerinin çıkmadığı, sayfalara yazılmadığı, susmanın aslında çığlık olduğu zamanlara.

Yine susamadım ama konuşmadım da...

Ses çıkarmadan yazdım, usulca..

Gözlerim doldu, ağzımın yerine..

Ama roman yazamadım.

Sözleri gözler doldurur ya da sözler gözleri...

Tam olarak karar vermiş değilim ama

Siz siz olun,

Kimseyi adını duyduğunuzda gözleriniz dolacak kadar sevmeyin. Ya da sevin. 

Yanaklarınızdan okusunlar.

Gönlünüz bilir.