Sen benim ellerimi hiç tutmadın ama ben her gün sol elimi sağ elimle kavuşturuyorum.
Aynada gözlerime bakıyor, seni görüyorum.
Yürüdüğüm yollar sana çıkmasa da ben seninle yürüyorum.
Duymadığın halde kulağuna şarkılar söylüyorum.
Sanki tarak senin parmaklarınmış gibi saçlarımı tarıyorum
Bazı geceler sana sarılıp uyuyorum yastık yerine.
Ne zaman yolda küçük bir kız görsem sana gösteriyorum
Sevip sevmediğini bilmiyorum ama çok güzel balık pişiyorum..
Senin yerine kapıma çiçekler bırakıyor, mis gibi kokularında mest oluyorum.
Bol bol kahve içiyorum senin fincanından.
Fotoğraflarda senin için poz veriyor, sana gülümsüyorum.
Güzel müzikler dinliyorum seninle dans ederek..
Her sabah harika bir güne uyanıyorum seninle uyandığımı düşünerek.
Yani sen var-mış-sın gibi yaşıyor, yok olduğunu biliyor ve mış gibi yapıyorum...
Sonra düşünüyorum da ben senin sevmediğin şeyleri bile seviyorum aslında. Kendimi mesela...
Ve bazı geceler senin için dua ediyorum.
Sakın sevme beni diye.
Beni sevme.
Sakın.
Beklerken yoruluyor insan.
Aslında hiç çaba sarfetmiyor ama kilometrelerce koşmuş gibi nefes nefese kalıyor.
Sanki hiç durmadan sabahtan akşama kadar yürümüş, bütün şehri yalın ayak gezmiş gibi hissediyor.
Hemde öyle yoruluyor ki, beklediği şey gerçekleştiğinde onun hissettirdiklerini yaşamaya bile gücü kalmıyor.
Hiçbir şey yapmadan nasıl bu kadar yol katettiğini, ayakları değil beyni yorulunca anlıyor.
Ve öğreniyor ki, yürümeden de çok uzaklara gidilebiliyor.
Sadece bekliyor insan. Belki öne doğru koşmuyor ama geriye de gitmiyor.
Öylece duruyor yerinde. Etrafındakilere bakıyor da ne seslerini duyuyor ne de onları görüyor.
Çünkü o sadece bekliyor.
Hatta bazen nefes alamıyor. Aldırmıyor o beklediği her neyse.
Zaten yaşadığı hayal kırıklığından sonra nefes alsa da farketmiyor.
Bir zaman sonra nefessiz yaşamayı öğreniyorda, beklememeyi öğrenemiyor...
Canı bile acımıyor artık.
Heykel gibi, kaya gibi duygu geçirmez oluyor.
Beklenen gelmeyince o da gidiyor artık istediği yere.
İçindeki o kocaman boşlukla,
Yana yana, döne döne, söve söve gidiyor kendinden.
Bu yorgunlukla ne kadar gidebilirse işte.
