Önce sözler gidiyor tutamıyorsunuz. Gelen sessizliği bir yere koyamıyorsunuz. Havada kalıyor hissettikleriniz, ele avuca sığdıramıyorsunuz. Aklınız alıyor da kalbiniz bir türlü kabul etmiyor bu suskunluğu. Zamana bıraktıkça yenildiğinizi düşünüp, güneşin doğmasını beklerken hep uyuyakalıyorsunuz. Gördüğünüz ışıkları yıldız sanmanız da cabası.
Şarkı dinledikçe daha bir fena oluyor, yediremiyorsunuz. Unutmuş gibi yapıp vazgeçiyorsunuz ama o içinizde bir yerde oturuyor. O kendine sarıldıkça siz defalarca neşter vuruyorsunuz. Yarayı saran kendiniz olacaksanız kanatmanın anlamı yok, anlamıyorsunuz. İmkansıza inanmakta üzerinize yok yine. Hep aynı terane.
0 yorum:
Yorum Gönder